In mijn tuindagboek schrijf ik over het nieuwe tuinieren en hoe dat in elkaar steekt. Het belangrijkste op afstand is hoe je naar jezelf, de stad en de stadsnatuur kijkt. Als drie verschillende dingen of als één ding? Alles hangt samen dus feitelijk kun je het zien als een ding. Het geheel. Natuurlijk voel ik dat niet in het alledaagse maar wel als je uitzoemt.
Omgang met elkaar en natuur is gezond. Zo zitten we in elkaar dat is de basis van ons leven dat hebben wij nodig. Omdat we alles hebben uitgesplitst en uitgeplozen en onszelf tot autonome individuen hebben verklaard is logischerwijs het geheel op de achtergrond geraakt. Totdat we er tot onze verbazing achterkwamen dat alles samenhangt. Dat zelfs virussen een sociaal leven hebben. Ik wil het hier even bij laten.
Wat ik wil zeggen is dat als je alles als samenhangend en als geheel ziet met de natuur als alles doordringend principe; wij zijn immers ook natuur. Als je deze werkelijkheid omarmt dan is een stad een rotsbos. Vreemd gebergte met mensen erin. We zouden het zo kunnen beheren als ware het een rotsbos. In wat voor soort rotsbos willen wij leven? Een aangeharkt of een wild rotsbos. Ik vermoed dat de meeste mensen er iets tussen in willen. Zowel goed voor de natuur als voor de mensen. Kijk met zo’n beeld heb je als Stadsbeheer en Stadsontwikkeling een houvast voor de toekomst waar de natuur ons helpt een fijne leefomgeving voor mens, plant en dier te realiseren De kennis en kunde hebben we al, nu nog de durf en moed om het stadsbos werkelijk te laten leven.
Ik weet het. Vooralsnog is dit dromerij maar het geeft mij richting.
