'Hij vreesde de massa in het midden: de mensen die zéggen dat ze voor rechtvaardigheid zijn, maar nooit een stap extra zetten. Die je complimenteren met je moed, maar passief aan de zijlijn blijven staan tijdens ‘het gevecht’. Ze kiezen voor negatieve vrede – de afwezigheid van conflict – boven positieve vrede: de aanwezigheid van rechtvaardigheid.
‘Wel voor geen vechter’ Efraim Hart NtvG
Dit is uit een column over het ziekenhuis en de cultuur aldaar. Gepubliceerd in het Nederlands tijdschrift voor de Geneeskunst. Het gaat over de inerte middenmassa. 15% van het personeel (artsen) is betrokken en willen werkelijke verandering. 70% is niet tegen maar doet zelf niets en dan is er nog 15% absoluut tegen en niet te overtuigen. De columnist begint over Martin Luther King, die het meest bang was voor deze zwijgende massa, die wel positief stonden ten opzichte van de beweging maar niets deden. Hij was hier banger van dan van de Ku Klux Klan daar wist je tenminste wat je tegenover je had.
De gezondheidszorg zit muurvast en ik denk niet ondanks de 15% strijders dat verandering het verschil gaat maken. Preventie is de betere weg. Dat vraagt een verandering maatschappijbreed maar de institutionele bureaucratie heeft dezelfde verhouding en kent vermoedelijk ook een even grote inerte massa. Hoe kun je verandering forceren. Er zijn immers voorbeelden zat van hoe het beter kan. Pilot na pilot laten zien dat als er werkelijk een wil is tot verandering en we allang weten hoe dit te doen.
Ongelukkigerwijs is daar de pilotparadox waar alle vernieuwers tegen aanlopen. Binnen een pilot zijn omstandigheden optimaal en dat zijn ze door de inerte massa niet meer bij implementatie van het ‘nieuwe’. Hier zijn andere strategieën nodig en wellicht moet de urgentie nog meer toenemen. De oplossingen liggen op de plank mochten de omstandigheden gunstiger worden. Daar ligt het niet aan…
