Een management voor nieuwe tijden…
Een zelfhulp in onzekere tijden…
Wat is verzet en wat is ongenoegen? Ik ben een ontheemd dier met verlangens en driften uit vergane tijden maar ik leef net als jij. Misschien kijkt het universum als bewuste identiteit zelfs mee. Maar wie of wat kijkt er dan mee?
En waar is God in dit perspectief. Wij mensen kunnen immers niet anders dan geloven en onderzoeken. Een proces waarbij de feiten het geloof transformeren maar niet oplossen. Dat is toch ons leven. Ergo er is altijd een ‘God’. Iets waar je in gelooft maar niet begrijpt.
Ik probeer mezelf te zien als een gebeurtenis en onderdeel van een grotere gebeurtenis opgebouwd uit kleinere gebeurtenissen. Ik vermoed dat bewustzijn een universele kwaliteit is en dat het universum via ons naar zichzelf kijkt. Maar natuurlijk ook via planten en dieren en wat nog meer zeg het maar. Dat betekent dat God of datgene wat meekijkt ook niet weet wat en hoe. We moeten het samen ontdekken. Het ontwikkelend membraan. Wie zou moeten weten waar dit heen gaat? De voorzienigheid Gods.
Nu goed. Uiteindelijk zijn het niet de feiten maar de rangschikking ervan en ons geloof erin en erachter. Ik hou van schoonheid en praktisch nut want hier kan ik een relatie mee aangaan in de wereld van alledag. Mezelf en de wereld zo zien en ernaar leven. Er zijn best veel mensen die dit geen gek verhaal vinden en je vindt altijd geestverwanten.
In de heilige geschriften over de hele wereld zijn concrete richtlijnen voor het vormgeven van ons leven te vinden. Zijn wij eeuwige wezens? Wat is een wezen? Een samenhangend geheel of een gebeurtenis, een verhaal? Ik vrees dat we geen ziel hebben in die zin dat die ziel ons bezit is of dat wij dat zijn.
Onze identiteit is onze geschiedenis bijeengehouden door geheugen en de buffers in onze omgeving. Het hoort bij het leven maar misschien niet bij de dood. Is magere Hein een poort of een explosie? In mijn persoonlijk geloof voel ik me nu innig verbonden met het universele dat geeft troost en relativeert. De dood hoort erbij en de eeuwigheid bevindt zich in het nu. Dus ook het paradijs.
Beste medegelovigen, wat vinden jullie van mijn geloof? Dit zou een vraag kunnen zijn op zoek naar het mooiste geloof in plaats van het ware geloof. Alle geloof heeft praktische consequenties en vandaar dat ik me op het tuinieren en de sociale interactie heb gestort. Schoonheid en praktisch nut. Wij zijn natuur! Ik sta voor mijn geloof en dat heeft consequenties voor de keuzes die ik maak. Trouw blijven aan principes en deze voorleven in de praktijk. Een geloof zonder uitvoerende praktijk is immers niets waard.
Wij mensen kiezen net als de elementaire deeltjes in het universum automatisch de makkelijkste weg ook al noemen we dit de moeilijkste weg en veinzen we zelfopoffering. Bij complexe analyse blijkt dit nu juist de makkelijkste weg naar een superieur moreel zelfbeeld en de moeilijkheidsgraad bevestigt dit alleen maar. Ons zelfbeeld is een heilig huisje. Een makkelijke weg wordt over het algemeen niet gezien als moreel superieur. Dus suggeren en zoeken we moeilijkheid, ontbering en heldenmoed. Alleen dode zalmen zwemmen met de stroom mee. Levende zalmen zwemmen stroomopwaarts om te paren eieren te leggen en te sterven. Blijkbaar was dit de meest effectieve manier om te overleven en dus de makkelijkste weg voor de evolutie. We doen moeilijke dingen omdat dat heel bevredigend is. Het dwingt respect af. Het is zowel middel, genot en verslaving.
Dit is geen tekst van openbaringen maar van kwetsbaarheid, wanhoop en smeekbedes richting mijn medemensen en met de hoop dat dieren ooit leren lezen. Eén ding is zeker. Luiheid is net zo waardevol als ijverigheid in onze gedeelde gebeurtenis. Geheugen en bewustzijn horen bij elkaar. Om te veranderen moet je herschikken en vergeten. Een ‘crisis’ - oorlog, ramp, ziekte, scheiding, ongeval of wat je maar als crisis ervaart - is vaak een aanleiding.
Wij zijn natuur. Dus als je jezelf wil leren kennen moet je de regels van de natuur leren kennen. Die zich buiten je en binnen je manifesteren. Al wat leeft en samenspeelt en daar hoort ook de niet-levende natuur bij. Alles is verbinden. Het geheel bepaalt de delen en dit relativeert onze individualiteit. Wij moderne mensen hebben een opgeblazen ego wij proppen veel verantwoordelijkheid, kunde en eer in onze prestaties die we toevoegen aan onze indentiteit. Toeval en omgeving worden hierdoor weggedrukt. Het lijkt verdomd wel of we het allemaal zelf hebben gedaan. Lineaire verdwazing. Hierdoor missen we het complexe verhaal.
Vanuit de natuur gezien is het belang van de groep sterker dan onze ego’s. We zijn een sociale soort en van elkaar afhankelijk. Erkenning van ons ego en identiteit door andere mensen; daar zijn we dag in dag uit mee bezig. Dat is de makkelijkste weg die we graag ‘moeilijk’ maken. Onze samenleving heeft deze makkelijke weg opgepakt en competitief en productief gemaakt. Zo kon er geld verdient worden en weer geïnvesteerd waardoor wij als soort vooruitgaan. De makkelijkste weg. Dit is onze natuur. Wij passen ons schijnbaar moeiteloos aan en zijn zeer creatief. Worden we daar ook gelukkiger van? Hoe gaan we erop vooruit?
De stuwende kracht was de laatste eeuwen ons geloof in vooruitgang. Maar er ontstaan continu nieuwe feiten, nieuwe inzichten, ego’s doen zich gelden. Kijk om je heen en je ziet een geloofsstrijd verstrengeld met macht. Vooruitgaan zullen we. Het is een kakafonie en zoektocht tegelijkertijd. Iedere groep zijn eigen verhaal en geloof. Wetenschappers en genuanceerde geesten kunnen hier niet aan ontsnappen. Wij zijn tribaal. Het is een machtsstrijd tussen groepen en het gaat om territorium van identiteit. Onafhankelijkheid is lastig want je kiest altijd. Als je niet kiest hoor je bij de zwijgende meerderheid.
Wittgenstein zei ooit: ‘waarover je niet kunt spreken moet je zwijgen.’ Dat is dus precies wat we niet doen. We spreken overal over. Een mening is in ons subjectieve universum een feit. Wetenschappelijk is dat ook zo; meningen kun je categoriseren net als overige wetenschappelijke data. Ik las zo’n tien jaar geleden een onderzoek gedaan door de universiteit Oxford waarbij werd geconcludeerd dat mensen heel moeilijk van idee veranderen. Vandaar dat verandering zo moeizaam is. Ideeën sterven met de mensen die ze hebben. Vroeger gingen ideeën vele generaties mee en dit lijkt ook een noodzaak voor een stabiele samenleving. Inmiddels is dat omgekeerd. Mensen gaan inmiddels langer mee dan ideeën en daar kunnen we lastig mee omgaan.
Net zoals de opwarming van de aarde door ons mensen is veroorzaakt zo ook hebben we onze sociale en ecologische basis overvraagt en de bufferfunctie kapot gemaakt. De wat slimmere commentatoren maar ook heel wat ‘gewone mensen’ weten en zeggen het inmiddels; dit is een existentiële crisis. Dit raakt onze connectie met natuur en bedreigt ons mens-zijn. Is dat erg?
We drijven momenteel richting een fascistoïde dystopie mogelijk gemaakt door decadentie, nostalgisch verlangen en oude vastgeroeste ideeën. De conservatieve ideologische weg naar voren is een illusie die voortbouwt op de ruïnes van het modernisme. Een gebouw zonder fundament. Dit kan alleen met brute kracht en ontkenning van nieuwe inzichten en ideeën.
Maakbaarheid van de samenleving is een complex samenspel. Wat dat aan gaat is het huidige Trump regime een fantastisch mondiaal experiment om te zien hoe alles verbonden is en hoe interventie dit beïnvloedt. Dat wat je doet kan zich tegen je keren. De slang bijt zich in zijn staart. In mijn idee is dit een noodzakelijke reactionaire fase. Verandering gaat niet vanzelf. Er moet altijd iets kapot en dat verzet zich.
‘Circulaire vormen trotseren lineaire progressie. Ze hebben geen duidelijk begin of einde en dagen de notie van temporele of causale prioriteit uit.’ Deze tekst heb ik van Facebook. Ik volg de account van Martin Cupio en hij weet wis- en natuurkunde goed uit te leggen en te koppelen aan existentiële onderwerpen. Heel kort uitgelegd: als het ene uit het andere volgt dan volgt automatisch uit het andere het ene. Nog simpeler als je een dobbelsteen gooit en je gokt dat het even is. Is het de worp van dobbelsteen die bepaalt of je gok goed of fout was. De gok en de dobbelsteen is een twee-eenheid gescheiden door tijd en plaats. Dit valt door de worp in elkaar. Er is zit niets meer tussen. Zo bepaalt het einde van een verhaal uiteindelijk het begin. Door de circulaire verbindingen verdwijnt de tijd als scheidslijn. Alles is verbonden.
Het leven zit vol met gokken, berekenen en verwachten. Het regent dobbelstenen. Geen doorkomen aan. Je hebt simpele principes nodig en dat zijn nu juist wat de verschillende geloven hoe idioot ook ons bieden.
